Hoe vind je het om mee te doen aan Taalmaatjes Online Project?
Het gaat geweldig.

Waarom vind je dat?
De manier waarop het gedaan wordt. De coördinators zijn er goed in. Dat kan ik wel zeggen. Ik doe zelf bij andere organisaties ook thuisbezoek en vrijwilligerswerk, daar wordt het niet zo goed gecoördineerd. Je moet het allemaal zelf uitzoeken en zelf regelen. Bij Taalmaatjes word je de hele tijd heel goed begeleid.

Hoe vind je het om te doen?
Ik vind het heel goed om te doen. Maar liever niet via videobellen, ik spreek liever fysiek af. Dat vind ik wel beter.

En ten tijde van corona?
Ik vind het niet goed, maar het moet. Dat is het. Om mensen te helpen kun je op deze manier toch iets voor ze betekenen. Het belangrijkste van videobellen is dat het contact zo niet stopt. Senior-Live heeft me geleerd hoe het moet. Nu kan ik het zelf.

Hoe is het contact met je Taalstudent?
Geweldig. Hij is altijd enthousiast. Ik leer hem zijn Nederlands te verbeteren maar ik leer ook veel van hem. Vroeger wist ik niet dat Syriërs zoveel heftige dingen hebben meegemaakt. Als je niet weet wat mensen hebben meegemaakt, ga je soms rare dingen denken van: ‘Waarom komen ze hier?’ Nu begrijp ik het beter. Voor hen is het heel erg. Ze verliezen alles. En moeten dan weer alles opnieuw opbouwen.

Ik dwing hem niet om te vertellen. Ik stel alleen vragen als: ‘Hoe was het in Syrië?’ Hij vindt het fijn om zijn verhalen te delen. ‘Ik word er lichter van,’ zegt hij. Dat is heel uniek voor mij. En geweldig om te doen. Dan hoor je wat er met hem gebeurd is. Maar het is wel hartverscheurend. Hij is hier niet omdat hij dat wilde.

Ja, dat is aangrijpend. En bijzonder dat hij dat met je kan delen. Kunnen jullie ook samen lachen?
Jazeker. Soms moeten we heel veel lachen. Zoals vorige week: We hadden het over eten en hij vertelde over ‘vis granaten’. Ik zei: “Wat?!” Uiteindelijk kwamen we erachter: hij bedoelde ‘vis graten.’ Hahahaha. Dat ga ik nooit meer vergeten. Elke keer als we elkaar nu spreken zeg ik: “En geen granaten, he?”  

Na een week of drie in de quarantaine tijd zag ik dat Senior-Live een nieuw project was gestart: Taalmaatjes Online. De bedoeling is om studenten met een niet Nederlandse achtergrond te koppelen met ouderen. Iedere week kunnen de Taalmaatjes dan samen, online een uurtje over van alles en nog wat babbelen. Dit wordt door Senior-Live gefaciliteerd en heel goed begeleid. Het is super eenvoudig, want door middel van drie klikken op je tablet of laptop ben je met elkaar in contact.

De Taalstudent die met mij is gematcht is een vrouw uit Syrië van 32 jaar die heel graag Nederlands wilt leren. Zowel schrijven als spreken. Al driemaal hebben we met elkaar een uurtje gesproken over veel verschillende onderwerpen. Zij en haar man waren in Syrië beiden docent Engels. Zij spreekt die taal dan ook erg goed. Dat is fijn om naar uit te wijken voor haar, wanneer ze een woord niet weet in het Nederlands. En ook voor mij supermakkelijk. Het zijn niet alleen serieuze onderwerpen waarover we praten, maar ook bijvoorbeeld over eten, over wonen, over Bussum waar zij woont en waar ik tien jaar heb gewerkt. Het laatste gesprek was alweer een stuk ontspannener dan in het begin. We hebben zelf als bakvissen zitten lachen over iets.

Wanneer ik het opschrijf is het waarschijnlijk niet zo leuk als op het moment zelf. Maar ik wil het toch wel vertellen. De uitspraak van onze Nederlandse woorden is erg moeilijk. Ze vertelde dat haar ouders in een ‘hoerhuis’ woonden. Ik zeg WAT??? Je begrijpt het al, na wat uitleg lagen we echt slap van het lachen. Zij zag haar ouders al wonen in een …………… hahahahaha.

Misschien denk je na het lezen van mijn stukje: ‘Ha, dat lijkt me ook wel wat. Ik hou wel van een wekelijks praatje van een uurtje.’ Geef je dan op. Je zult er beslist geen spijt van krijgen.

Wat deed ik bij Senior-Live?

Ik was verantwoordelijk voor de marketing en communicatie bij Senior-Live. Daarnaast zat ik regelmatig met externe partijen om samenwerkingen te bespreken. Ik heb me gericht op het optimaliseren van al onze communicatie uitingen. Daarnaast heeft Senior-Live een stuk meer verkeer op de website gekregen.

Waarom werkte ik bij Senior-Live?

Ik houd mij veel bezig met verduurzamen en het verbeteren van bestaande factoren. Dat is ook één van de redenen waarom ik bij Senior-Live heb gewerkt. Iedereen binnen onze doelgroep moet van het bestaan van Senior-Live af weten en dat wij ook daadwerkelijk de drempel kunnen wegnemen om contact met ons op te nemen. Online en offline goed vindbaar worden!

Waarom word ik blij van?

Lekker slap geouwehoer. Ik ben altijd in voor een babbeltje! Daarnaast kom ik graag buiten en breng ik veel tijd door met mijn vriendin. Verder vind ik het leuk om te gamen en naast mijn vriendin heb ik nog een grote liefde: AJAX! (en katten).

Martin Adema, 70 jaar jong, volgt al enige tijd onze kookworkshop in the Green Story. Nadat zijn vrouw door een hersenbloeding, er niet meer toe in staat was, moest hij opeens zelf leren koken. Gelukkig konden wij daar een steentje aan bijdragen. Niet super culinaire gerechten, maar makkelijk thuis na te maken, niet te prijzig en gezond. Alleen er is wel 1 ding wat er echt niet ingaat en dat is zuurkool!

Martin kan nu heel goed een stevige, maar toch heerlijke maaltijd voor zichzelf maken en weet zichzelf steeds beter te verwennen met lekker eten. De kookworkshop draait niet alleen maar om het eten, maar ook om het maken van nieuwe sociale contacten. “Ik ben altijd op zoek naar meer kookmaatjes en hou ervan om lekker slap te ouwehoeren over fietsen, knutselen, Formule 1 en kruiswoordpuzzels natuurlijk”, zegt Martin.

Wat heb ik gedaan bij Senior-Live?

Ik heb als 4e jaars student Toegepaste Gerontologie samengewerkt aan het Gift-to-Gift project gedurende een half jaar. Mijn passie ligt bij het verbinden van de doelgroep met het ontwikkelen van een product of dienst gedurende het hele proces.

Waarom heb ik gekozen voor Senior-Live?

Senior-Live sprak mij aan omdat ze elke keer het heden een stapje voor willen zijn en de doelgroep voorop stellen. Ze ondersteunen en helpen ouderen en zetten ze weer in hun kracht. Je bent nooit oud genoeg om te leren zeg ik altijd maar. En dat is precies wat Senior-Live doet.

Wat heb ik geleerd bij Senior-Live?

Ik heb geleerd bij Senior-Live dat een gezellig team waar iedereen elkaar respecteert en altijd in is voor een lolletje belangrijk is om goed te functioneren. Elke keer dat ik bij Senior-Live naar binnen stapte voelde ik de fijne sfeer. Ik kijk terug op een leerzame tijd!

Na haar pensioen wilde Will iets ondernemen om fit te blijven en was daarom op zoek naar een sportmaatje. Het liep anders en het pad leidde naar de Social Walk van Senior-Live. Op een dag trok zij de stoute schoenen aan en liep de verzamelplek aan de Kerkgracht binnen.”Ik kijk elke week weer uit naar de Social Walk”, vertelt Will.  “Senioren gaan niet zo snel naar een reguliere sportschool. Daarnaast hebben velen een kunstheup of kunstknie, inclusief mijzelf, waardoor grondoefeningen vaak niet te doen zijn. Dan is wandelen een goed alternatief. Bovendien is het een goede manier om onder de mensen te zijn.”

De technologie van nu is Will niet onbekend. “Het is erg handig dat je tegenwoordig bijvoorbeeld online een afspraak kunt maken bij het ziekenhuis. Dan hoef je geen uren in de wacht te hangen aan de telefoon. “Ik zou niet meer zonder de technologie van nu kunnen. Iedere ochtend begint mijn dag met even Facebook checken. Ook speel ik online geheugentrainingspelletjes. Dat is erg leuk. Af en toe gaan wij wel eens een weekendje weg, zonder computer en internet. Dat is dan wel even wennen hoor!”, lacht Will.

Toen ik in 1982 besloot te stoppen met mijn kantoorbaan bij financieringsmaatschappij Mahuko in Amsterdam, was de computer nog maar net op sommige werkplekken in gebruik. Niet op de mijne. Alleen de collega’s met rekentaken kregen een Pc met inbelkastje dat nog met een sleutel en code moest worden geactiveerd. Het was voor de overige medewerkers spannend om daarmee te moeten werken als de rekenaar van onze afdeling ziek of met vakantie was. Onze eerste Pc thuis was een Atari. Je kon er spelletjes als Tetris en Pong op spelen. Om er echt mee te werken en een brief te schrijven waren de commando’s van het DOS programma best ingewikkeld voor een beginner. De mini-cursus Word die me door een uitzendbureau werd aangeboden, was niet genoeg om er snelheid en routine in te krijgen. Nu ik eraan terugdenk breekt het zweet me weer uit. Benieuwd hoe dit afloopt? Lees hier het hele verhaal van Hetty.

André is een van de enthousiaste deelnemers aan onze Social Walk. Hij is dol op de buitenlucht en geniet met volle teugen van deze gezellige wekelijkse wandeling. “Omdat ik lichamelijke beperkingen heb, is het voor mij belangrijk om in beweging te blijven,” vertelt André. “Het fijne van de Social Walk is dat er rekening wordt gehouden met iemands persoonlijke omstandigheden. Voor mij is er bijvoorbeeld een speciaal groepje samengesteld en ze houden een oogje in het zeil vanwege mijn medische situatie,” voegt hij er aan toe. “Ik moedig iedereen aan om mee te doen, want iedereen kan meedoen. Bovendien is het gezellig om na afloop samen koffie te drinken en taart te eten, dit schept een extra band. Ik moet er alleen altijd wel even voor zorgen dat ik nog een plekje heb voor de lekkere vis, die mijn vrouw thuis klaar heeft staan als ik terug kom,” voegt André er met een lach aan toe.